26 april, quarantainedag 736.

 

Vanochtend heb ik me voor het eerst sinds lange tijd weer buiten gewaagd en het was echt een verademing om het huis even uit te zijn. Voor de veiligheid had ik me in camouflage gestoken (vanwege de lockdown wilde ik liever niet te veel opvallen) en aangezien de wijk hier helemaal vol gekalkt is met stoepkrijt koos ik voor een blauwe muts, roze pyjama en witte kniekousen. 

Het eerste wat me opviel was dat de natuur zo snel oprukt. Hou de mensen en de auto’s een tijdje van de straat en moeder natuur grijpt onmiddellijk haar kans weer. Zo zat er een kolonie gieren in de voortuin waarvan er een paar  heel indringend naar me keken. Zo van ‘wij gaan hier voorlopig echt niet meer weg’ of zo, prachtig om te zien.

Vervolgens een wandelingetje naar het winkelcentrum gemaakt, en het was goed om te merken dat daar eigenlijk niks veranderd is. Ongeveer de helft van de panden staat er leeg of te koop en er was ook geen mens op straat te bekennen, dus dat is nog gewoon hetzelfde als voor de coronacrisis. Maar bij de ijsboer stond een groepje pinguïns bij de deur te posten, dat was wel nieuw, en op terugweg ontdekte ik ook nog een fjord waar eerder volgens mij een parkeerterrein was. Echt wonderbaarlijk hoe snel de natuur oprukt.

Eenmaal terug thuis bleek dat ik behoorlijk wat geluk had gehad. Want ondanks het feit dat ik niemand had gezien hoorde ik op de lokale omroep dat het buiten erg druk moest zijn geweest. Talloze mensen waren de straat op gegaan, gekleed in roze pyjama's, blauwe mutsen en witte kniekousen. En ja, dan zie je ze dus niet. Iemand kwam er per toeval achter toen hij met een hogedrukspuit de krijttekeningen van zijn oprit wilde verwijderen. Toen hij klaar was bleken er opeens 3 buurtbewoners voor zijn garage te zitten.

En daar kan ik dus enorm kwaad om worden; burgers die ondanks het gevaar en de waarschuwingen alles maar gewoon aan hun laars lappen. Stel je voor dat de mensen tijdens de hongerwinter gewoon door hadden gegeten alsof er niets aan de hand was. Dan was heel dat concept nooit van de grond gekomen. Onbegrijpelijk.

 

In diezelfde nieuwsuitzending hoorde ik ook nog dat een groot deel van de oprukkende natuur was gestrand bij de Belgische grens. Die zit namelijk potdicht. De douane heeft de grens volledig afgesloten met containers afgekeurde Chinese mondkapjes, met als gevolg dat de oprukkende natuur nu vaststaat bij Arendonk en Brasschaat. Er zijn al meldingen binnengekomen van schrijnende situaties, zoals een school makreel met uitdrogingsverschijnselen. De Belgische regering beraadt zich over het opzetten van een tentenkamp om de natuur die het het hardst nodig heeft tijdelijk te kunnen opvangen, maar veel natuur wil daar niet op wachten en heeft besloten om een omweg te nemen en via Duitsland verder op te rukken.

Wat Conny en mijzelf betreft, de quarantaine begint nu toch wel wat kleine ergernissen bloot te leggen. Vorige week heeft ze mijn huispak - waarin ik al meer dan een maand rondliep - in brand gestoken. Gelukkig kon ik hem nog net op tijd uittrekken, maar je schrikt toch. En eergisteren heeft ze me de auto uitgegooid. Best heftig als je nagaat dat ik op dat moment reed. Toen ik haar vannacht in de tuin betrapte tijdens het graven van een kuil van een meter of twee vond ik het wel genoeg en besloot ik weer eens iets tegen haar te zeggen. Ik heb haar voorgesteld om een hobby te zoeken zodat ze haar gedachten wat kan verzetten, en dat lijkt voorlopig te helpen. Op dit moment naait ze een broekpak van toiletpapier en dat lijkt haar wel wat af te stompen, dus vingers gekruist. 

Waar ik het ook boven verwachting moeilijk mee heb is het wegvallen van sport op TV. En dan vooral de Formule 1, want ik had me echt enorm verheugd op de race op het circuit van Zandvoort. Maar sinds er een kudde gnoes op het circuit bivakkeert lijkt een race er op korte termijn niet meer in te zitten. Als de lockdown straks voorbij is zal het circuit toch eerst gerenoveerd moeten worden. Tenminste, als ze de milieuvergunningen rond kunnen krijgen, want meerdere natuurorganisaties hebben al aangekondigd alles in het werk te zullen stellen om de noodzakelijke herstelwerkzaamheden tegen te houden totdat Staatsbosbeheer de volledige gnoepopulatie heeft af kunnen schieten. 

Oei, ik zie dat er nu ook al een orka in mijn voortuin ligt, dus ik moet echt gaan stoppen. Snel een emmertje water tappen. Echt bizar hoe snel de natuur oprukt. Groetjes, en blijf veilig, Roberto